مقایسه اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان دانشگاه فرهنگیان

هدف این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مسأله بر خودکارآمدی ادراک‏ شده در دانشجویان بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش­ آزمون-پس­ آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. نمونه پژوهش شامل 81 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی ۲۵ نفر، گروه آزمایشی حل مساله ۲۷ نفر و گروه گواه ۲۹ نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه‌گیری خوشه ­ای چند مرحله‌­ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه­‌گیری، پرسش‏نامۀ خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) بود. به گروه‌­های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به مدت یک ماه ارائه شد، در این مدت آزمودنی‌­های گروه گواه هیچ­گونه مداخله­‌ای دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه­ گیری­‌های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب بهبود خودکارآمدی ادراک ‏شده در دانشجویان شد. آموزش حل مسئله نیز سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. هم­چنین، یافته‌­ها نشان داد بین اثربخشی دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان تفاوت معناداری وجود نداشت. این نتایج می‌­تواند پشتوانه­‌ای برای به‌کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان باشد.